Przegląd Australijski
Image Map

Strona
główna
Australia
z oddali
Świat Tubylców
Australijskich
Wędrówki
kulinarne
Piórem,
Pędzlem i...
„Panorama”
- miesięcznik
Ostatnia aktualizacja: 29.12.2012

Pomagamy!

Przegląd Australijski, kwiecień 2009

Korespondencja Bogusława Kota z Melbourne


Ponad miesiąc temu przeżyliśmy w Victorii katastrofę pożaru. Z przejęciem i przerażeniem oglądaliśmy doniesienia telewizyjne na ten temat, słuchaliśmy opowiadań świadków tej tragedii, w australijskich, a pewnie i w światowych mediach, nie brakowało codziennych, bieżących informacji o akcji ratunkowej. Żal nam było wszystkich poszkodowanych przez ten straszny żywioł.

Allie, Tom i Hannah

Nasza „rodzinna” fotografia

Przywieźliśmy prezenty

Zwiedzaliśmy posiadłość

Tyle zostało z pożaru

Sam spisywałem opowiadanie człowieka, który z narażeniem własnego życia jechał ratować rodziców mieszkających w Strathewen. Rodney'a Horne z jego rodzicami gościliśmy w naszym domu. Wysłuchaliśmy opowieści tak bardzo autentycznych! Co ci ludzie przeżyli – trudno to piekło opisać...

Dziś cieszy niezmiernie fakt, że pogorzelcy nie załamują się i chcą wrócić na „stare śmieci”, bo tam zostawili całe swoje dotychczasowe życie, wszystkie swoje radości i smutki.

Od kilku tygodni marzyłem o tym, by wszystko to, co się wydarzyło, przeżyć jakoś po swojemu. Taka okazja nadarzyła się 4 kwietnia. W sobotnie popołudnie udałem się z grupą ludzi z polskiego kościoła adwentystycznego Dandenong do pewnej niemieckiej rodziny, o której wiedzieliśmy, że potrzebuje pomocy. Jechali ze mną: Ania i Józef Kasprzakowie, Gosia i Artur Zastawnikowie z dziećmi; Ala i Daniel Kowalscy oraz Estera, Wojtek, Daniel i Elisha Klauzowie.

Wybraliśmy się w tę drogę trzema dużymi furgonetkami i jednym samochodem terenowym wypełnionymi różnymi rzeczami potrzebnymi w gospodarstwie domowym. Były to dary od członków Kościoła. Jechaliśmy więc z wielkimi sercami i ogromną ciekawością, co też tam zastaniemy?

Dzień był pochmurny, chylił się raczej ku końcowi. Minęliśmy Lilydale, wjechaliśmy w teren górzysty. Prowadził Wojtek Klauza. Ponieważ byłem tylko pasażerem mogłem bujać myślami w obłokach i oglądać smutne pejzaże. Gdy tak sobie na to wszystko patrzyłem, przypomniał mi się urywek „Pieśni wieczornej” Jana Kasprowicza:

(...) snuje się smuga
sinych oparów i mgieł,
na których ciężkim, dalekim obrzeżu
zachodnia krwawi się zorza (...)

Im dalej wjeżdżaliśmy w tereny objęte niedawno pożarem, tym bardziej wciśnięty w siedzenie samochodu starałem się przeżyć to, co było udziałem kilku tysięcy tutejszych mieszkańców. Życie straciło ponad 170 osób. Setki, a może tysiące zwierząt, po prostu wyparowało! Spaliły się setki hektarów lasów i ziemi.

Po obydwu stronach drogi patrzyliśmy na moje ulubione, jakże ciężko popalone (!) eukaliptusy. Wyglądały jak drzewa z obrazu „Chochoły” Stanisława Wyspiańskiego. Na horyzoncie wierzchołki wzgórz straszyły pióropuszami sterczących kikutów – zdawało się – wołających o pomstę do nieba.

Jako dziecko przeżyłem II wojnę światową... Przed oczami stanęła mi teraz Warszawa zrównana z ziemią... Pamiętam. To było jesienią 1945 r., gdy z rodzicami jechaliśmy z Radomia do Bydgoszczy. Pociąg zatrzymał się na Dworcu Warszawa Główna (który wtedy nie istniał, ale pociąg zatrzymał się na torach). Moje przerażone oczy spoglądały na ruiny, sterczące gdzieniegdzie kikuty kominów lub ścian, gdzieś tam migotały jakieś światełka...

I znów widzę podobny obraz. Tym razem na drugiej półkuli. Ale tu, w Victorii, nie było wojny, a widok wydawał się niemal taki sam. Drzewa bez liści i kory, część powywracana na ziemi, część ze sterczącymi, na wpół wyrwanymi korzeniami powykrzywianymi w różne strony... Gdzieś dalej sterczał ceglany komin. Cały dom spłonął, czy ludzie też!? A tu ... kawałek ściany z jakąś blachą przypomina przydrożną kapliczkę...

Życie i duch ludzki są jednak potężne. Tu i tam powiewa teraz zatknięta na zgliszczach flaga australijska (wtedy – TAM – flagi były biało-czerwone). Opalone pnie i konary drzew oraz paprocie pokrywają się już zielonymi odrostami...

Niedługo wróci tu życie!

* * *

Nasza ekipa jechała buszową drogą. Spod kół naszych samochodów wzbijały się tumany kurzu. Jechaliśmy do Australijczyków (pochodzenia niemieckiego) – do Toma i Allie oraz ich córeczki Hannah, która po tej strasznej tragedii przestała mówić!, i zamknęła się w swoim własnym, niedostępnym nikomu świecie.

W rozmowie z Allie usłyszałem opowieść, którą – gdy to piszę – wciąż przeżywam na nowo i jest mi naprawdę trudno. Mówiła:

– Byliśmy w domu (dom ten wynajmowali) i oprócz naszej córeczki Hannah, było z nami dwoje innych dzieci, bo prowadzimy z Tomem tzw. dom opiekuńczy. Dzień był bardzo gorący i spodziewaliśmy się, że może być jakiś problem. W pewnej chwili zauważyłam z drugiej strony góry jakiś dymek. Zadzwoniłam do straży pożarnej. Powiedzieli mi: – idź do domu, włącz radio i słuchaj komunikatów. Za jakiś czas dym i ogień przeskoczył na naszą stronę. Nie namyślaliśmy się wiele... Wskoczyliśmy z dziećmi do samochodu i odjechaliśmy. Zatrzymaliśmy się na moment, żeby zobaczyć co się dzieje. I nagle... nasz dom eksplodował! W ciągu trzydziestu sekund nie było po nim śladu! Spalił się cały nasz dobytek... pies, kot i konik kucyk, którego nasza córeczka Hannah wprost uwielbiała. Dla Hannah był to taki szok – utrata ukochanego kucyka – że zaniemówiła. Ale jacy ludzie są dobrzy! Ktoś usłyszał o naszej historii i podał ją do radia 3AW i... Hodowcy koni i kucyków zaoferowali naszej Hannah... kucyka! Dziś wy przyjechaliście do nas...

Nierozłączni przyjaciele

Nowy kucyk dla Hannah

Na łące widzimy jednak dwa koniki!

– Ten drugi, większy od kucyka, jest bardzo wartościowy. Wyceniony na sumę $10.000 – wyjaśnia Allie. – Gdy hodowcy chcieli podarować Hannah kucyka, okazało się, że obu koników nie mogli rozdzielić, bo one za sobą „płakały”, tak były zżyte, tak bardzo się lubiły. Dlatego mamy teraz i konia i kucyka dla naszej Hannah. Przyjechało do nas również małżeństwo z Narre Waren i przywieźli nam kotka, a jeszcze wcześniej ktoś inny przywiózł pieska. Dostaliśmy też nowiutkie BBQ.

Allie opowiadała nam o różnych takich wydarzeniach i co chwilę przerywała, bo łzy cisnęły się jej do oczu, a głos się załamywał...

Czy odczuwasz jeszcze lęk i strach?

– Popatrz wokół. To co się miało wypalić, spaliło się, a więc przed nami ileś lat spokoju... – odpowiedziała ze smutkiem wymieszanym z nadzieją.

Tom oprowadzał nas po nowej posiadłości z optymizmem mówił o planach na przyszłość... Cieszył się jak dziecko, a my wraz z nim.

W pewnej chwili Allie przyniosła kartonowe pudełko i zaczęła układać na betonie różne przedmioty: metalowy futerał na okulary, w którego środku pozostała tylko metalowa ramka okularów, bo soczewki plastikowe się wytopiły. Położyła też kilka figurynek, na poły stopioną klamkę od drzwi i model samolotu, który na święta kupiła Tomowi córeczka. Wszystko wypalone, spopielałe, powykręcane w dziwne kształty....

– Tyle nam zostało z tamtego domu – podsumowała gospodyni.

Chciało nam się krzyczeć, chciało się płakać, ale przecież przyjechaliśmy tym ludziom przywrócić nadzieję! Więc trzeba się było trzymać w garści. Przywieźliśmy im prezenty – wyposażenie do domu i $1000 w gotówce. Przywieźliśmy też małej Hannah siodło i uprząż dla kucyka. W oczach gospodarzy zobaczyliśmy łzy radości. Brakowało im słów, by wyrazić swoją wdzięczność.

– Jakież to piękne! – pomyślałem. – Przez mały czyn i wysiłek można komuś przychylić nieba! Zaczynają swoje życie od nowa. Na zgliszczach. Mała Hannah odzyskała kilka dni temu mowę i teraz cieszy się z odwiedzin jej rówieśniczki Elishy...

Te widoki jak z jakiejś dziwnej planety – pozostaną na długo, a może do końca życia w pamięci, a także jak piękna jest radość ludzi, którzy czują że nie są OSAMOTNIENI!

Na pożegnanie Allie ze łzami w oczach zapytała: – A przyjedziecie jeszcze? Zapraszamy!


Bogusław Kot

Fot. Daniel Kowalski


Poleć ten artykuł znajomemu | zobacz co słychać na forum
Copyright © Przegląd Australijski 2004-2011