Drodzy Bracia i Siostry!

Nasz śp. Rodak, Jerzy Dudziński, zabiera nas dzisiaj do siebie na ostatnią, najważniejszą audycję. Nie nagrywa dla nas żadnych słów, ale przemawia faktem swojej obecności wśród nas, mówiąc o wartości ludzkiego przeznaczenia, o sensie życia i śmierci. Jest to audycja o tym, co jest w życiu najważniejsze.

Wszyscy dzisiaj zebrani wokół trumny naszego drogiego Rodaka cenimy sobie dobroć i mądrość, z jaką spełniał nieustannie służbę wobec wszystkich bez względu na ich wyznanie i światopogląd. Przejęty działalnością przekazu społecznego, nasz Rodak pragnął zachować dla ludzkiej pamięci to wszystko, co najważniejsze dla następnych pokoleń, aby ludzie wzrastali w świadomości, że żyją nie tylko dla siebie, ale także dla innych, aby historia innych ludzi była zarówno pociechą jak i przestrogą dla następnych pokoleń.

Pierwszy raz spotkałem się ze zmarłym Jerzym Dudzińskim wkrótce po przyjeździe do Adelajdy. Było to podczas jednego z pierwszych nabożeństw księży zmartwychwstańców dla Polaków w Ottoway. Widziałem z jaką pieczołowitością nagrywał 30 lat temu to wszystko, co tam się działo, co się mówiło, grało i śpiewało.

Takie były jego wszystkie lata począwszy od wczesnej młodości. Chciał zachowywać dla pamięci ludzkiej wszystkie przejawy naszej kultury polskiej, osobistej, życia emigrantów i ich wzajemną relację oraz stosunek do kraju, w którym żyjemy. Można by powiedzieć, że hołdował powiedzeniu jednego z wybitnych kronikarzy polskich, św. Wincentego Kadłubka, a mianowicie: „Zbierajcie okruchy, a znajdzie się dziejopisarz”.

Jestem przekonany, że działalność naszego Rodaka Jerzego wypływała z głębokiej miłości do Ojczyzny i do swojego narodu. Dla niej już od wczesnej młodości wraz ze swoją rodziną w okresie walki o wolność Polski „poświęcał wiele – jakby powiedział Kościuszko – aby uratować wszystko”. A więc wolność Polski. Dało się odczuć u niego niezwykłe poczucie odpowiedzialności za istnienie Polski, języka polskiego, literatury, dobra narodowego, niezależnie od tymczasowo sprawowanej władzy. Jednak dało się przede wszystkim odczuć świadomość wartości nadrzędnej, jednoczącej wszystkich uczciwych członków naszego narodu. Jest nią pełna wolność narodu. Bo my, Polacy, stawialiśmy zawsze najwyżej wolność i za prawo do niej gotowi byliśmy i jesteśmy gotowi płacić najwyższą cenę. Jerzy Dudziński nie szczędził sił i ofiar, aby w różnych organizacjach niepodległościowych i wojskowych stać na straży wolności swojej Ojczyzny. I wprost same cisną się na usta słowa polskiego hymnu rycerskiego: „Święta miłości kochanej Ojczyzny, czują cię tylko umysły poczciwe; dla ciebie zjadłe smakują trucizny, dla ciebie więzy, pęta niezelżywe... Byle cię tylko wspomóc, byle wspierać; nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać”.

Bracia i Siostry! Na wielu oficjalnych pożegnaniach naszych drogich zmarłych słyszymy często zapewnienie, że zmarły pozostanie w naszej pamięci, w swoich dziełach. Zawsze wydaje się to zapewnienie szczere, ale i niewystarczające. Bo pamięć jest krótka i zawodna. Nasz drogi Bracie i Rodaku! Nie tylko my będziemy o Tobie pamiętać. Nie tylko będziesz dalej żył w swoich dziełach, ale przecież Ty będziesz sam żył wiecznie niezależnie od naszej pamięci czy niepamięci, „bo życie się jedynie zmienia – jak mówi Prefacja dzisiejszej Mszy – ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdziemy przygotowane w niebie wieczne mieszkanie”. Mieszkanie pełne prawdy, miłości, dobra i pokoju – mieszkanie pełne Boga.

I o to właśnie prosimy teraz Boga, żeby jak najwcześniej otworzył Ci bramy raju, żeby dał Ci klucze do przygotowanego dla Ciebie mieszkania.

Żyj w pokoju! Amen.

ks. dr Marian Szablewski

Powrót: Jerzy Dudziński - Legenda Adelajdzkiej Polonii